Zerwane więzi

Nie da się tego uniknąć. Ludzie przychodzą i odchodzą. Jak często Ci się to zdarza? Jak długo zastanawiasz się dlaczego akurat Ciebie to dotyczy?

Zdarzyło mi się kilka razy poznać w życiu osoby, o których myślałam, że nigdy nie zapomnę, bo po co bym miała? Zawsze będą koło mnie. 

Każdy z nas w pewnym sensie  się łudzi, że ludzie nie odchodzą, że jak już powiedzą „jestem” to „będą”. Nic bardziej mylnego. Czemu mieliby zostać? Straciliśmy w ich oczach wartość, to pewne. Nie odchodzą dla naszego dobra, bo z reguły są egoistami. Gorzej wtedy, gdy przez to my nie wierzymy już w siebie. Patrzymy bezradnie w lustro i myślimy, że nikt nas już nie pokocha, że zawsze będziemy porzuceni. 

Co wtedy robić?

Polecałabym mantrę Wschodu. Wychodzisz z siebie i stajesz obok. W dosłownym znaczeniu. Przyglądasz się sobie, spoglądasz na innych, dystansujesz się do danej sytuacji. Popatrz na to z góry, z boku, od dołu, jak Ci wygodnie, jak wolisz.  
Popatrz na siebie z miłością i spróbuj zaakceptować sytuacje. Jeśli czegoś nie ma to nigdy tego nie było.

Czy warto starać się, aby ktoś wrócił?

Poruszałam już ten temat w poście: najlepiej nie odchodzić, przeczekać chwilę zwątpienia, jeśli nie minie –wtedy odejść, tylko nie z tej strony.

Nie rozpatrywałam tego ze strony porzuconego, a zdesperowanego. Gdy ktoś odchodzi od Ciebie czujesz jak grunt wali Cie się pod nogami, jak zamierasz. Czujesz, że to ta osoba, że żadna inna. W skrócie, że to Twój karmiczny partner.

W takiej sytuacji najgorzej próbować sklejać rozbite lustro taśmą. Będzie brzydko wyglądać, a do tego zostaną prześwity. Nie wiem czy załapaliście puentę. A więc napiszę jaśniej, najgorzej przekonywać kogoś na siłę by został. Może i by z tego były ładne dzieci, ale życia żadnego.